Vandaag was een topdag. We zouden de eco-tour naar de Skellig Island gaan doen, een boottocht van ruim 2,5 uur langs de Skellig Islands. Er is ook een landing tour,dan mag je het eiland op, maar deze zijn snel volgeboekt. Er mag dan ook maar 120 man per dag Skellig Michael op. Patrick, de eigenaar van ons guesthouse, heeft nog geprobeerd om een landingtour voor ons te regelen, maar dat was hem helaas niet gelukt.

Na weer een lekker ontbijt gingen we met regenkleding, truien, wat te eten en drinken op pad. De boottocht was geen cruiseschip, we konden er dus niets te eten of drinken krijgen, dat moesten we zelf meenemen. We hadden gisteren al een mail van Casey gehad dat de tour doorging, dit is iedere dag weer afhankelijk van het weer. Volgens Patrick zou het vandaag niet zo'n mooi weer zijn, maar goed, wij hadden een boeking staan.

Om bij Portmagee te komen, moesten we een stuk van de Ring of Kerry rijden, de bekende autoroute over het schiereiland Kerry. Het was ook wel te zien dat dit een bekende toeristische attractie was, overal reden touringcarbussen rond. Ik ben dan ook blij dat wij gisteren de Ring van Beara gereden hebben, dat was veel mooier en rustiger. Via Killorglin zijn we naar Cahersiveen gereden.

Hier zijn we even gestopt om naar The Old Stone Barracks te kijken. Dit huidige museum werd in 1870 gebouwd als politiebureau voor de Royal Irish Constabulary, maar volgens lokale geruchten was het gebouw met torentjes in kasteelstijl eigenlijk een fout. Volgens sommige verhalen had de Britse overheid zoveel haast met het bouwen van het politiebureau dat er per ongeluk een verkeerd bouwplan is gebruikt. Het is inderdaad wat apart voor een politiebureau maar het ligt wel heel mooi aan een inham van de Atlantische Oceaan.

De Ieren zijn op dit moment sowieso niet zo blij met de Britten. Veel Ieren beginnen over de Brexit, dit vinden ze heel erg. Ze snappen die Engelsen ook niet en zijn bang voor een nieuwe strijd in Noord-Ierland. Ook economisch gezien is de Brexit voor Ierland niet gunstig, Engeland zit tussen hen en Europa in. Ze zijn bang dat het voor hen veel nadelen zal hebben, vooral wat betreft transport.

Aangekomen in Portmagee hebben we eerst nog een kop koffie gedronken en geplast, dit kan niet op de boot. Daarna moesten we in de haven wachten tot Brandon Casey ons op kwam halen. Er zat nog een Nederlands stel op de boot, hier hebben we gezellig mee zitten kletsen. De groep bestond uit slechts 12 mensen, meer kunnen er niet op de boot. Bij vertrek hingen er donkere wolken boven land, maar boven zee was het helder. Volgens buienradar zou het na 14 uur gaan regenen, onze boot vertrok om half 1. Vanuit Portmagee is het ongeveer 45 minuten varen naar Skellig Islands, de eilanden liggen op 12 km afstand van de kust.

De Skellig Islands bestaan uit 2 eilanden, Little Skellig en Skellig Michael. Little Skellig is een klein eiland en is voornamelijk bekend om zijn grote kolonie Jan-van-Genten die hier te vinden zijn. De Jan-van-Gent is de grootste zeevogel van Ierland met een spanwijdte van 2 meter. Op Little Skellig zitten bijna 70.000 Jan-van-Genten, waarmee dit de op 1 na grootste kolonie ter wereld is.

Er zitten werkelijk overal vogels op Little Skellig, prachtig om te zien. Een Jan-van-Gent kan van een hoogte van 30 meter in het water duiken, waarbij hij snelheden bereikt van 100 km/uur wanneer hij het water raakt. Hierdoor kan hij veel dieper vissen vangen dan de meeste vogels.

Dichter bij Skellig Michael zien we heel veel papegaaiduikers, of puffins zoals ze hier in Ierland zeggen. Papegaaiduikers zijn grappige, kleine vogeltjes met een opvallend zwarte kop, een zwarte rug met witte buik, oranje pootjes en een felgekleurde snavel. Ze zijn maar klein, maar vliegensvlug. In de lucht slaan ze tot 100 keer per minuut met hun vleugels. Omdat ze zo klein en snel zijn, was het heel lastig om ze goed op de foto en film te zetten. Ook zien we stormvogels en zeekoeten.

Skellig Michael (in het Iers Sceilg Mhichil) is het grootste eiland. Dit was de thuisbasis van een van de vroegste monastieke nederzettingen in Ierland. De monniken van het klooster St. Fionan leidden een eenvoudig leven en woonden in stenen, bijenkorfvormige hutten. Deze zie je nog steeds liggen bovenop Skellig Michael.

De monniken zouden iedere dag de ruim 600 treden afdalen om te vissen voor het ontbijt. Er zijn 3 van deze routes op het eiland, afhankelijk van de wind gebruikten de monniken een van deze 3 routes. De rest van de dag brachten ze door met bidden, studeren en werken in de tuinen. Deze plek bracht ze dicht bij God. Helaas heeft God ze niet altijd beschermd, 4x zijn ze aangevallen door de Vikingen waarbij steeds weer monniken gedood werden. De monniken verlieten het eiland in de 13e eeuw. Later is er nog een vuurtoren gebouwd, de vuurtorenwachters woonden toen met hun gezinnen op Skellig Michael. Maar sinds meer dan 100 jaar is het eiland verlaten, afgezien van de vele vogels. Ook zien we nog 2 zeehonden zwemmen voordat we weer terugvaren naar Portmagee. Het was echt een schitterende tocht die we gemaakt hebben. Ook het weer zat mee, we hadden eigenlijk de hele tijd zon.

Na teruggekomen te zijn in Portmagee, zijn we naar het Skellig Experience Centre gegaan, dit bevindt zich op Valentia Island. Dit eiland is met een burg verbonden met Portmagee. De eerste Trans-Atlantische kabel van Europa naar New York werd gelegd vanuit Valentia Island. Een eerste kabel werd gelegd in 1858, met de boot werd een enorme koperdraad door de oceaan naar Amerika gesleept. Helaas smolt de eerste kabel toen het voltage door 1 van de technici te hoog werd afgesteld. De tweede kabel brak in 1864 bij het leggen. Bij de derde poging in 1866 lukt het eindelijk. De kostprijs voor een boodschap was wel gigantisch hoog, 1 dollar per letter terwijl het gemiddeld maandloon toen 20 dollar was. Maar voorheen duurde het minimaal 2 weken voordat een bericht de oceaan over was. De kabel werd pas in 1966 uit gebruik genomen doen de communicatie meer en meer via satelliet begon te verlopen.

Via smalle, kronkelende weggetjes rijden we naar Knightstown. Het is ondertussen een beetje gaan regenen zodat we nergens zijn uitgestapt. Bij Knightstown nemen we de veerboot naar het vaste land. Via Caversiheen en Killorglin rijden we weer terug naar Killarney.

Vlak voordat we daar aankomen wordt de lucht bijna zwart. En ja hoor, er barst een enorme regen- en onweersbui los. Gelukkig hoeven we niet ver meer te rijden naar ons guesthouse. Ook 's avonds regent het nog zodat we met de auto het centrum ingaan waar we weer lekker gegeten hebben. Het is in Killarney heel druk met toeristen, zonder reservering is het lastig om een leuk en lekker restaurant te vinden, zelfs op een dinsdagavond. Gelukkig hadden wij wel gereserveerd, met dank aan Tripadvisor.