Vandaag gaan we de dag doorbrengen in Burren National Park. We werden weer wakker met een zonnetje, wat dat betreft boffen we heel erg deze reis.

De Burren (letterlijk: “Grote rots”) is een uniek karstlandschap in het noordweste”n van het graafschap Clare. Het is 1 van de 6 nationale parken van Ierland. Het kalksteengebied heeft een oppervlak van ongeveer 300 km2. Aan de noordzijde wordt het begrensd door de baai van Galway, aan de westzijde door de Cliffs van Moher. De vorming van dit landschap begon ongeveer 300 miljoen jaar geleden toen het huidige Ierland een ondiepe zee in een tropisch klimaat was. Een miljoen jaren durend proces zorgde ervoor dat er een kalksteenlaag werd gevormd die na verloop van tijd boven zeeniveau kwam te liggen en een plateau vormde: de Burren.

Het rotsige landschap is zeer vruchtbaar en je ziet dan ook veel planten en bloemen. Onder het gebied liggen duizenden grotten. Ook vind je veel archeologische monumenten in dit gebied. Het woord ‘burren’ komt van het Gaelische Boieann, wat “rotsachtig land” betekent. In 1640 zei 1 van de landmeesters van Cromwell: “het is een ruig land, dat niet genoeg water heeft om een man te verdrinken, geen boom om hem op te hangen en geen grond om hem in te begraven”.

Allereerst bezoeken we Poulnabrone dolmen, een soort van hunebed. Dit graf dateert uit het Neolithicum, ergens tussen 4200 en 2900 voor Christus. Er lagen hier behoorlijk wat mensen begraven. Archeologen vonden hier de lichaamsdelen van een pasgeboren baby, 6 kinderen en ongeveer 16-22 volwassenen. Deze laatsten waren op 1 na allemaal jonger dan 40 jaar. Het skelet van de baby was van later jaren, waarschijnlijk als offer daar neergelegd. Uit onderzoek bleek dat deze mensen een fysiek zwaar bestaan hebben gehad, wat in dit kale gebied ook wel voor te stellen is. Naast de menselijke resten zijn er ook allerlei gebruiksvoorwerpen gevonden. Het is niet voor te stellen hoe mensen in die tijd zo’n graftombe hebben kunnen maken, de bovenste steen weegt ongeveer 1.5 ton.

Daarna rijden we verder naar de Visitor Centre. We zien daar wat filmpjes over het gebied en de vele wandelingen die je kan maken. Maar helaas heeft Walter toch wat blaren bij zijn kleine tenen, dus wil hij liever niet gaan lopen. Dan maar kijken of we met de auto wat door het gebied kunnen rijden.

Onze volgende stop is bij Aillwee Caves. Hier vind je de beroemdste van de duizenden grotten die onder het karstlandschap van de Burren te vinden zijn. Aillwee is afgeleid van het Ierse woord voor “Gele klip”: Aill Bhui. Bij deze grotten vind je ook roofvogelscentrum waar een roofvogelshow gegeven wordt. De show is net begonnen als wij binnenkomen. We zien onder andere een schattig wit uiltje.

Dit uiltje was totaal afhankelijk van mensen omdat hij zeer slecht zag. Het was dan ook heel lief om te zien hoe hij zijn verzorger steeds volgde, net een hondje. Ik zou hem zo als huisdier willen hebben. Ook kregen we een valk te zien, wat een prachtig beest. Ongelooflijk hoe snel hij kan vliegen, dat zag je ook heel goed bij de demonstratie. Mooi om te zien dat de valk ook gewoon terugkomt naar zijn verzorger, ook als hij gewoon vrij rondvliegt over de bergen. En wat is zo’n beest snel, je kan bijna niet filmen hoe hij terug komt vliegen, zo’n enorme snelheid heeft hij.

Daarna gingen we verder naar de grotten. De Aillwee Caves staan ook wel bekend als Bear Haven, dit omdat je hier nog de winterslaapplaatsen ziet van beren die hier vroeger geleefd hebben. De oudste botten van beren die hier liggen zijn 10.000 jaar oud.

De grotten zijn pas rond 1940 ontdekt, pas sinds de jaren 70 is er onderzoek gedaan en zijn ze opengesteld voor bezoekers.

Daarna zijn we doorgereden naar het dorpje Ballyvaughan om te lunchen. Ik heb hier nog een rolsjaal gekocht van Aran wol. Langs de kust zijn we verder gereden. Je hebt hier prachtige uitzichten over de baai van Galway. Helaas zijn de wegen hier smal en staan er overal muurtjes langs de weg. We konden dan ook nergens stoppen om foto’s te nemen. Heel jammer, want wat was het mooi.

Gelukkig vinden we eindelijk een uitzicht punt, daar stoppen we dan ook even om foto’s te maken. Ook vlakbij Doolin kunnen we stoppen, hier is het ook heel druk met wandelaars. Ook zien we hier mensen die abseilen langs de kliffen, lijkt me toch wel eng.

We hebben heel de dag prachtig weer gehad, zonnig en rond de 25 graden. Maar zo einde van de middag gaat het toch wel afkoelen. We rijden dan ook terug naar onze hotelkamer, waar Walter de wedstrijd van de Nederlandse dames nog gaat terugkijken. Even rustig aandoen is ook wel lekker.

’s Avonds gaan we weer erg lekker eten bij The Riverside Bistro in Doolin. Deze keer nemen we ook een Irish Coffee, de eerste keer dat we dit nemen. Maar dat hoort er toch bij als je in Ierland bent. Morgen verlaten we deze omgeving weer en rijden we verder richting het noorden.