En zo was onze laatste dag in prachtig, gastvrij, maar soms ook apart Ierland aangebroken. Apart omdat ze links rijden, maar rechts lopen. Omdat ze links rijden, maar rechts voorrang heeft. Omdat ze links rijden, maar in een parkeergarage aan de rechterkant omhoog rijden. Vind je het raar dat ik nog steeds niet weer waar ik moet kijken als ik een kruising oversteek. Maar wat een prachtig land en wat een warme, vriendelijke en gastvrije mensen. Die de hele dag door enorme maaltijden eten en houden van een biertje, die altijd aan je vragen hoe het gaat, ontzettend behulpzaam zijn en je een welkom gevoel geven. En die net zo genieten van een zonnige dag als wij.

Gelukkig begon onze laatste dag ook weer met een zonnetje. We wilden vandaag het gebied boven de rivier Liffey gaan bekijken, dit was ook weer op loopafstand. Allereerst liepen we richting EPIC museum, maar dat ging pas om 10 uur open. Daarom eerst meer een stukje langs de LIffey gelopen, van waar we een prachtig zicht hadden op het Custom House. Dit gebouw werd in 1781-1791 gebouwd als douanekantoor. Toen 9 later in het kader van de Act of Union van 1800 alle douanekantoren naar Londen werden verplaatst, werd het gebouw niet meer gebruikt. In 1921 werd het in brand gestoken door Sinn Fèin aanhangers om hun verkiezingsoverwinning te vieren omdat ze vonden dat het Custom House symbool stond voor het Brits imperialisme. In 1926 begon de restauratie, het zou tot in 1991 duren voordat de overheid er weer haar intrek in kon nemen.

Langs de Liffey zie je het Famine Memorial ter nagedachtenis aan de meer dan een miljoen slachtoffers van de Grote Hongersnood. Vele mensen kwamen vanuit het hele land naar Dublin in de hoop de boot naar Canada te kunnen nemen. Velen van hen hebben de overtocht niet overleefd. Aan de kade ligt ook nog een replica van een zeilschip uit die tijd.

Daarna zijn we dan EPIC binnengegaan, het Irish Emigration Museum. Een prachtig interactief museum over de grote emigratiestroom van de Ieren. Er werd uitgelegd waarom de Ieren gingen emigreren, in welke periodes, welke tegenslagen ze hadden, maar ook welke successen. Ook komen de Ierse invloeden in het buitenland aan bod, zoals sport en muziek. Ook zie je veel bekende mensen die Ierse roots hebben, zelfs Rihanna heeft Iers bloed, haar vader is half Iers. Het museum bevindt zich in het CHQ-gebouw, een in 1820 gebouwde constructie van glas en staal, een van de laatste bewaard gebleven pakhuizen van de Docklands. Dit museum is echt een aanrader.

Daarna doorgelopen naar O'Connell Street, hier waren we met de hop-on-hop-of bus ook doorheen gereden. Buiten winkels en veel fastfood zaken vind je hier ook het General Post Office, dat echt nog als postkantoor fungeert. Het gebouw is vooral bekend door het bloedige feit dat de republikeinse rebellen hier het met Pasen 1916 hebben opgenomen tegen het Britse leger, ook wel de Paasopstand genoemd.

Van hieruit wilden we naar het Irish Linen House gaan, we wilden graag placemats en servetten van Iers linnen kopen. Dit zie je ook wel in de toeristenwinkels, maar deze winkel was hierin gespecialiseerd. Nu lag het wel wat uit de richting, dus we moesten toch een flink eind lopen. Daar aangekomen verwachten wij een mooie winkel met tafelkleden in prachtige geschenkdozen. Maar tot onze verbazing werden alles daar ter plekke gemaakt. Ze hadden wel een kleine collectie liggen, maar ze maken het meeste in opdracht. We hebben dus zelf een prachtig Keltisch design uitgekozen uit de serie die gebaseerd is op het Book of Kells. Ook de kleuren van het borduursel en linnen konden we zelf uitkiezen. Rond 17.30 uur zou alles voor ons klaar liggen.

Daarna teruggelopen richting de Liffey. Eigenlijk had ik ook ook nog willen kijken naar Four Courts, een prachtig gerechtsgebouw uit 1802 maar dit stond in de steigers. We zijn dan ook maar een lekkere sandwich gaan eten bij O'Shea's, een mooie, grote pub. Grappig is dat ook zakenmensen in zo'n pub komen eten. En dan geen sandwich, nee, er komen hele maaltijden met vlees, groenten en aardappels voorbij.

Na de lunch zijn we naar Dublin Castle gegaan. De Anglo-Normandiërs lieten in de 13de eeuw een kasteel bouwen in Dublin, hier is alleen de zuidoostelijke toren nog van over. Zeven eeuwen lang was Dublin Castle de zetel van de Engelse overheersers. Na een brand in 1684 werd het kasteel opnieuw ingericht. Op de eerste verdieping liggen de luxueuze staatsappartementen, die hebben we bezocht. Deze vertrekken werden bewoond door de onderkoningen van Ierland, die door de Britten waren benoemd. We zien onder andere de ruimte waar James Connolly, een van de militaire leiders van de Paasopstand, behandeld werd toen deze ruimtes gebruikt werden door het militaire ziekenhuis van het rode kruis. In zijn ziekenhuisbed is hij voor de krijgsraad berecht en ter dood veroordeeld. De ruimtes die door het militaire ziekenhuis gebruikt werden in die tijd waren eigenlijk de slaapvertrekken van de onderkoning en eventuele gasten. Vooral het stucwerk op het plafond in deze kamers is prachtig.

De ruimte waar de dames zich vroeger terugtrokken na het diner, de zogenaamde "drawing room" was eigenlijk door de brand verwoest. Ze hebben deze ruimte helemaal gerestaureerd aan de hand van oude foto's. Ook komen we in de Throne Room, ook wel de audiëntiezaal. Hier betoonden lokale onderdanen hulde aan hun heersers, werden de Engelse onderkoningen ceremonieel ingehuldigd en werden debutantes gepresenteerd. De balzaal van het kasteel, de St. Patrick's Hall, is prachtig blauw van kleur. Vooral het geschilderde plafond is schitterend om te zien, dit werd voltooid in 1790. Nog steeds wordt deze zaal gebruikt bij belangrijke officiële evenementen zoals staatsbanketten en bij de beëdiging van de Ierse president iedere 7 jaar.

Na deze pracht en praal zijn we weer teruggelopen naar de Libbey. Ik wilde graag de Ha'Penny Bridge gaan bekijken. Deze voetgangersbrug uit 1816 heet eigenlijk de Liffey Bridge. Maar omdat je vroeger een halve penny moest betalen om via de brug naar de overkant te gaan, wordt hij Ha'Penny Bridge genoemd.

Daarna was het eigenlijk wel tijd voor een lekker drankje. Omdat we toch in de buurt waren, zijn we nogmaals naar de Temple Bar gegaan voor een biertje voor Walter en een rode wijn voor mij. Het blijft leuk om hier rond te kijken. Je merkte wel dat het op vrijdagmiddag veel drukker was met vrijgezellenfeestjes, die zaten vooral voorin de pub bij de live muziek. Er werd dan ook volop meegezongen. Hierna was het tijd om onze linnen placemats en servetten op te gaan halen. Ze zijn prachtig geworden, tenminste dat vinden wij. Een mooi aandenken aan een mooi land. Daarna weer teruggelopen naar ons hotel, dat was toch nog zo'n half uur lopen.

Dublin is wel een leuke stad om zo'n paar dagen door te brengen. Alles ligt relatief dicht bij elkaar, je kan overal wat eten en drinken, er zijn prachtige musea. Maar wat een drukte in zo'n stad, vooral de vele bussen zijn echt opvallend. Nu even uitrusten en dan gaan we vanavond voor de laatste keer lekker eten bij Hugo's. Voor de zekerheid hebben we een tafel gereserveerd. We hebben de afgelopen tijd wel gemerkt dat je hier eigenlijk wel moet reserveren als je in een restaurant wil eten. In een pub is meestal wel plaats, maar de restaurants zitten vaak vol.